Maria Kuncewiczowa, z domu Szczepańska (1897 – 1989) zaliczana jest do grona najwybitniejszych pisarek polskich dwudziestego wieku. Wszechstronnie wykształcona (studiowała na uniwersytetach w Nancy, Uniwersytecie Jagiellońskim, Uniwersytecie Warszawskim oraz w klasie operowej Konserwatorium w Warszawie i Paryżu) w młodości łączyła zainteresowania literackie z muzycznymi, by statecznie poświęcić się literaturze. W larach 1930 – 1962 wspólnie z mężem przebywała na emigracji we Francji, Anglii i Stanach Zjednoczonych, gdzie aktywnie działała na rzecz kraju. Była wykładowcą literatury polskiej na Uniwersytecie w Chicago. Jest jedną z czołowych przedstawicielek psychologicznego nurtu współczesnej prozy polskiej, autorką znakomitych szkiców reportersko – wspomnieniowych, opowiadań i publicystyki, a także wielu przekładów. Najbardziej znane, to m.in.: “Cudzoziemka”, “Dwa księżyce”, “Fantomy”, “Tristan 46”, “Listy do Jerzego”.

Przez 63 lata dzieliła swe życie z Jerzym Kuncewiczem
(1893 – 1984), człowiekiem, o którym Jan Józef Szczepański – bratanek Marii Kuncewiczowej – napisał: “Jerzy Kuncewicz jest wyjątkowym zjawiskiem w polskim życiu intelektualnym, zarówno w polityce, dziejach doktryny społecznych, jak i w filozofii i w literaturze”. Chociaż Jerzy Kuncewicz żył w cieniu swojej żony, był jednak człowiekiem niezwykłym, obdarzonym licznymi talentami: był myślicielem, politologiem, socjologiem, filozofem, prawnikiem, literatem, działaczem ludowym. Zostawił po sobie wiele dzieł i rozpraw, m.in.: “Przebudowa”, “Wyspy pamięci”, “Wieczna przemienność”, “Republika globu”. W tej republice globu małżonkowie wybrali dla siebie najpiękniejsze miejsce – Kazimierz na Wisłą, pozostając jednak w swoim długim życiu obywatelami świata.